Kilka dni temu siedem francuskich miast, w tym Paryż i Lyon, ogłosiło, że tuńczyk zostanie zakazany w szkolnych stołówkach. Swoje stanowisko uzasadniają tym, że „przepisy europejskie nie zapewniają wystarczającej ochrony zdrowia, zwłaszcza zdrowia dzieci” i, jak podkreślili, nie zmienią tego zakazu, dopóki maksymalne dopuszczalne stężenie rtęci nie zostanie obniżone do poziomu obowiązującego dla innych ryb, czyli 0,3 miligrama na kilogram.
Federacja Przemysłu Konserwowego odpowiedziała, że „przedsiębiorstwa przestrzegają obowiązujących przepisów i żaden produkt na rynku nie przekracza dopuszczalnego progu jednego miligrama na kilogram”.
Wiadomość ta zwróciła uwagę poza granicami Francji i niektórzy zaczęli się niepokoić ilością tego metalu ciężkiego, który może znajdować się w konserwach, oraz tym, czy konieczne jest ograniczenie jego spożycia.
W artykule opublikowanym w Telecinco Miguel Ángel Lurueña, doktor nauk o żywności i technologii, przypomniał, że Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) stwierdził, że „korzyści płynące ze spożywania ryb, ze względu na zawarte w nich składniki odżywcze, przewyższają potencjalne ryzyko związane z obecnością rtęci”.
Istnieją jednak dwa konkretne zalecenia dla dwóch grup ryzyka, które są zgodne z wytycznymi Hiszpańskiej Agencji ds. Bezpieczeństwa Żywności i Żywienia (Aesan). Z jednej strony dzieciom poniżej 10 roku życia, kobietom w ciąży lub planującym ciążę oraz kobietom karmiącym piersią zaleca się unikanie spożywania gatunków ryb, które gromadzą najwięcej rtęci:
Jak wymienia ekspert, są to „rekin (żarłacz, marrakesz, płaszczka, mielga, tintorera), miecznik (imperator), szczupak i tuńczyk błękitnopłetwy”. Ponadto dzieci w wieku od 10 do 14 lat „powinny ograniczyć spożycie tych czterech gatunków do 120 gramów miesięcznie”.
W tekście Lurueña podkreśla, że zalecenia te odnoszą się wyłącznie do tuńczyka błękitnopłetwego, „którego nie spożywamy zazwyczaj w postaci konserw”. W konserwach stosuje się zazwyczaj tuńczyka jasnego lub bonito del norte, „gatunki mniejsze i gromadzące mniej rtęci”.
Podsumowując, podkreśla, że „osoba dorosła musiałaby zjeść siedem puszek tuńczyka tygodniowo, aby przekroczyć ilość rtęci uznawaną za bezpieczną”. Dlatego zaleca się nieosiąganie tej wartości i ograniczenie spożycia w grupach szczególnie narażonych.
