To, co nauka właśnie ujawniła na temat wnętrza naturalnego satelity Ziemi, może zmienić sposób rozumienia jego pochodzenia i ewolucji
Badania wykazały nowe dowody na to, że Księżyc ma stałe jądro wewnętrzne podobne do jądra Ziemi.
Przez dziesięciolecia Księżyc był przedmiotem zainteresowania i badań, wywołując nieustanną debatę wśród naukowców, astronomów i miłośników kosmosu. W związku z tym powstały różne hipotezy dotyczące jego historii i składu na przestrzeni milionów lat istnienia. Jednak ostatnie odkrycie dokonane przez międzynarodową grupę naukowców kładzie kres tej dyskusji.
Odkrycie zostało opublikowane w czasopiśmie naukowym Nature, a kierował nim Arthur Briaud, uznany astronom z Institut de Physique du Globe de Paris (Instytutu Fizyki Ziemi w Paryżu), powiązanego z francuskim Narodowym Centrum Badań Naukowych (CNRS), instytucją promującą badania w wielu dziedzinach wiedzy, który wraz ze swoim zespołem znalazł nowe dowody na to, że Księżyc ma stałe jądro wewnętrzne podobne do jądra Ziemi.
Perspektywa dotycząca Księżyca ugruntowała się dzięki misjom Apollo (1969-1972), kiedy to astronauci przywieźli na Ziemię ponad 380 kilogramów skał i próbek księżycowych. Materiały te stały się podstawą wielu badań, które pozwoliły naukowcom obalić różne mity i sformułować hipotezy dotyczące wewnętrznej struktury naturalnego satelity.
Nowe badania pozwoliły potwierdzić, że Księżyc posiada stałe jądro, struktura, która przez dziesięciolecia była przedmiotem dyskusji wśród społeczności naukowej.
W 2011 roku grupa naukowców z NASA wysunęła już hipotezę o istnieniu stałego jądra wewnątrz Księżyca, chociaż w tamtym czasie nie było wystarczającej zgody, aby to potwierdzić. Nowe osiągnięcie astronomiczne, kierowane przez Arthura Briauda, potwierdza ponad dziesięć lat później tę hipotezę bardziej przekonującymi dowodami.
Nowe badania pozwoliły potwierdzić, że Księżyc posiada stałe jądro, struktura, która przez dziesięciolecia była przedmiotem dyskusji wśród społeczności naukowej. Dane te ujawniają, że naturalny satelita nie jest ciałem nieożywionym, ale w swoim wnętrzu wykazuje podobieństwa do Ziemi, ponieważ oba ciała mają metalowe jądro, które wpłynęło na ich ewolucję. Potwierdzenie to stanowi nowy kluczowy element do zrozumienia historii Księżyca i roli, jaką odegrał on w dynamice Układu Słonecznego.
Badanie, opisane w czasopiśmie Nature, szczegółowo opisuje, że podczas pierwszych miliardów lat swojego istnienia Księżyc miał pole magnetyczne znacznie silniejsze niż Ziemia, co było wynikiem wewnętrznej aktywności jądra. Tarcie i prądy elektryczne generowane w jej wnętrzu napędzały proces indukcji magnetycznej, który otaczał satelitę. Jednak wraz z upływem czasu i stopniowym ochładzaniem się jej wnętrza źródło energii osłabło, aż w końcu wygasło, co wyjaśnia utratę magnetyzmu Księżyca.
Jądro składa się z dwóch odrębnych warstw: zewnętrznej płynnej o grubości 362 kilometrów i wewnętrznej stałej o grubości 258 kilometrów.
Badania ujawniły również szczegółową strukturę wnętrza Księżyca. Jądro składa się z dwóch odrębnych warstw: zewnętrznej płynnej o grubości 362 kilometrów i wewnętrznej stałej o grubości 258 kilometrów. Ta ostatnia ma gęstość 7822 kg/m3, podobną do gęstości żelaza, co wzmacnia porównanie z jądrem ziemskim. Łącznie obie warstwy stanowią około 15% całkowitego promienia Księżyca, co pozwala oszacować znaczenie tego odkrycia naukowego.
Potwierdzenie istnienia jądra Księżyca nie pochodziło z jednego źródła, ale z wielu różnych dowodów naukowych. Naukowcy połączyli dane uzyskane podczas misji kosmicznych z pomiarami laserowymi wykonanymi z Ziemi, a także zaawansowanymi symulacjami komputerowymi, które pozwoliły odtworzyć wewnętrzną dynamikę satelity. Dzięki takiemu interdyscyplinarnemu podejściu możliwe było „zajrzenie” do wnętrza Księżyca bez konieczności wiercenia w jego powierzchni.
Do tego doszły pośrednie dowody zebrane na przestrzeni dziesięcioleci. Naukowcy przeanalizowali deformacje grawitacyjne, minimalne zmiany odległości między Ziemią a Księżycem, a także dane sejsmiczne uzyskane za pomocą instrumentów pozostawionych na satelicie od czasów misji Apollo. Ten zestaw pomiarów pozwolił na odtworzenie spójnego modelu, który konsekwentnie wskazuje na istnienie stałego jądra we wnętrzu Księżyca.
Przez długi czas wnętrze Księżyca pozostawało zagadką. Odkrycie jądra nie tylko rozwiązuje tę zagadkę, ale także pozwala lepiej zrozumieć wczesną historię satelity. Odkrycie to wyjaśnia na przykład, w jaki sposób Księżyc mógł utrzymać intensywne pole magnetyczne i dlaczego zniknęło ono. Tym samym badania te kończą trwającą ponad pół wieku debatę naukową.
Znaczenie tego odkrycia wykracza poza sam satelita: potwierdzając, że Księżyc miał aktywne jądro zdolne do generowania prądów elektrycznych i magnetyzmu, naukowcy uzyskują wskazówki dotyczące procesów, które mogły zachodzić na prymitywnej Ziemi i innych ciałach skalistych. Badanie tego zjawiska pozwala lepiej zrozumieć, w jaki sposób powstają i zanikają pola magnetyczne planet, co jest czynnikiem decydującym o zdolności do zamieszkania i ewolucji geologicznej.
Ostatecznie odkrycie to dostarcza klucza do odtworzenia historii Układu Słonecznego. Każdy fakt dotyczący Księżyca, najbliższego sąsiada planety Ziemia, staje się elementem pomagającym rozszyfrować, jak powstały i ewoluowały planety. Odkrycie to nie tylko zmienia to, czego nie wiemy o Księżycu, ale także otwiera nowe pytania dotyczące pochodzenia kosmicznego sąsiedztwa.
